„Historyczno-polityczna indywidualność” to przede wszystkim terytorium i państwo, jakie na tym terytorium istniało i istnieje — nie mają tu większych trudności takie narody, jak Czesi, Węgrzy, Chorwaci, w całości w państwie austriackim; inaczej Polacy, tu wysuwa się stwierdzenie, że są częścią większej historyczno-politycznej całości. Język odgrywa dla tego pojęcia narodu mniejszą rolę, dla głosicieli tej koncepcji w Galicji Rusini, mimo odrębnego języka, są częścią narodu polskiego, dla Węgrów są częścią tego narodu Słowacy i Rumuni, dla Czechów-Staroczechów — i Czesi, i Niemcy czescy. Z wysunięciem na plan pierwszy historii politycznej, historii państwa jako czynnika narodotwórczego, wiąże się pogląd „organiczno-konserwatywny” (jak go określał, przeciwstawiając go „organiczno-liberal- nemu”, Paweł Popiel). Naród to organizm historycznie powstały, złożony z różnych członów, warstw społecznych i „plemion” czy też „szczepów ludowych”.
Znalazłeś się tutaj dzięki poniższej frazie kluczowej: